۵۵۹

آن هنگام که آن بوته خار بر روی زمین تنها بود

خداوند گل سرخی را درکنارش رویانید

آن گل در کنار بوته خار شکفت

خداوند برگشت و آن گل را از روی زمین با خود به

آسمان برد

اما آن گل دیگر هرگز نشکفت

آن بوته نشکفت  آری

 آن گل سرخ ریشه اش

راروی زمین جا گذاشته بود 

آخر آن گل به آن بوته خار دل بسته بود

درآن هنگام بود که خداوند گریست .. گریست و عشق

را آفرید

۵۵۸

                                        هفت شهر عشق

شهر اول : نگاه و دلربایی

 شهر دوم : دیدار وآشنایی

 شهر سوم : روزهای شیرین و طلایی

 شهر چهارم : بهانه. فکر. جدایی

 شهر پنجم : بی وفایی

 شهر ششم : دوری و بی اعتنایی

 شهر هفتم : اشک . آه . تنهایی...

عید همه دوستان عزیزم مبارک

دلتون شاد

غمهاتون کوتاه

۵۵۷

نمی دانم چرا رفتی؟            نمیدانم چرا ؟     شاید خطاکردم  ...

و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی ،

 نمی دانم چرا ؟    باکی ...  ؟     کجا رفتی ؟

ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید ،

ولی رفتی و بعد از رفتنت ،

                               رسم محبت در غمی خاکستری گم شد ،

ولی رفتی و بعداز رفتنت انگار کسی حس کرد،

                      که من بی تو ، هزاران بار در لحظه خواهم مرد ،

کسی حس کرد که تو یاد مرابا خود نخواهی برد ،

ومن با آنکه می دانم تو نامم را  از  یاد خواهی برد

                    هنوز پریشان چشمان زیبای توام ....

برگرد ........

برگرد و ببین که انتظار چه به روزم آورده !!!

برگرد و ببین ، از من  خسته ی چشم به راه چیزی نمانده !!!!

و بعد از این همه طوفان و وحشت وتردید ،

کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت :

(( توهم در پاسخ این بی وفایی ها بگو :

               درراه عشق و انتخاب او خطا کردم ،   پشیمانم ... ))

و من ...           و من درحالتی ما بین اشک و حسرت وتردید ،

                      ومن دراوج پاییزی ترین روز یک دل ،

                                 میان انتظاری ازجنس سنگ سخت ،

(( باز برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم ... ))

۵۵۶

غنچه از خواب پرید

                                 و گلی تازه به دنیا آمد

                                                           خار خندید و به گل گفت سلام

                                                                  و جوابی نشنید

خار رنجید ولی هیچ نگفت

                          ساعتی چند گذشت

                                            گل چه زیبا شده بود

                                                                      دست بیرحمی آمد نزدیک

گل سرآسیمه ز وحشت افسرد

                             لیک آن خار در آن دست خلید

                                و گل از مرگ رهید

                                                 صبح فردا که رسید

خار با شبنمی از خواب پرید

                                              گل صمیمانه به او گفت سلام ...........

۵۵۵

دلم گرفته به اندازه وسعت تمام دلتنگی های عالم

 
شیشه قلبم آنقدر نازک شده که با کو چکترین تلنگری میشکند

 
دلم می خواهد فر یاد بزنم ولی واژه ای نمی یابم که عمق دردم را در فریاد منعکس کند

فریادی در اوج سکوت که همیشه برای خودم سر داده ام

دلم به درد می آید وقتی سر نوشت را به نظاره مینشینم

کاش می شد پرواز کنم

 
پروازی بی انتها تا رسیدن به ابدییت.........

کاش می شد

در میان هجوم بی رحمانه درد خودم را پیدا کنم

نفرین به بودن وقتی با درد همراه است

بغضهای کهنه گلویم را میفشارد

به گوشهای پناه میبرم

کاش این بار هم کسی اشکهایم را نبیند

۵۵۴

ما همیشه صداهای بلند را می شنویم

پر رنگها رو می بینیم

سختها رو می خوایم

قافل از اینکه.......

خوبها آسون میان

بی رنگ می مونن

و

بی صدا می رن

. . .

۵۵۳

لحظه ای به من بیاندیش

به من که تمام زندگیم ؛ تمام هستی ام تو هستی

دوباره در انتظارت هستم

انتظاری که همیشه بدون پاسخ ماند

و من عمرم را در این راه هدر دادم

ای کاش .....

ای کاش یک لحظه در خاطرت بودم

ای کاش وقتی چشمانت را می بستی

برای یک لحظه مرا می دیدی

مرا که در حسرت عشقت سالهاست دارم می سوزم

و تو بی اعتنا حتی یک لبخند تلخ هم به آن نمی زنی

با اینکه سالهاست می دانم حتی یک لحظه مرا در ذهنت مجسم نساختی

هنوز دیوانه توام

هنوز هم وقتی چشمانم را می بندم تو رت می بینم که در کنارم نشسته ای و به من لبخند می زنی

اما افسوس ای نازنینم

وقتی چشمانم را باز می کنم

خودم را می بینم که قطره اشکی ریخته ام و تومثل همیشه با حرفهای تلخت می گویی که دیوانه ام

آری بگو دیوانه ام !

من دیوانه توام.........

کاش می فهمیدی