۲۷۸

به کسی عشق بورز که لایق عشق باشه نه تشنه عشق

   چون تشنه عشق روزی سیراب می شود

۲۷۷

اگر آدمی زندگی را دوست می داشت هرگز در آغاز تولد نمی گریست ...

۲۷۶

زندگی صفحه رنگین ریاست

همه مشتاق به آن می نگریم

عاقبت در راه تقدیر چو باد

روزی از لاشه خود می گذریم

۲۷۵

سعی کن تنها باشی: زیرا تنها بدنیا آمده ای و تنها از دنیا خواهی رفت.

بگذار عظمت عشق را درک نکنی: زیرا آنقدر عظیم است که تو را نابود

خواهد کرد. بگذار خانه عشقت خالی از وجود باشد: زیرا اگر عشقی در

 آن منزل کند به ویرانه های آن هم رحم نخواهد کرد. اما اگر عاشق شدی

سعی کن تنها یک نفر را دوست داشته باشی. سعی کن عشقی که داری

عشق پاک باشد. به خنده او بخند و به گریه او گریه کن. و تنها برای عشق

خود قدم بردار. وقتی دلتنگ شدی به یاد بیار کسی را که خیلی دوستت داری

۲۷۴

آسمان را هوای بوسه زدن بر خاک است ؛ باران بهانه ایست

۲۷۳

رد پای اشکهایم را بگیر تا بدانی خانه عاشق کجاست . . .

۲۷۲

وقتی دلم می گیرد .. وقتی دلتنگ می شوم .. چه دیوانه وار به هر سو

سر می زنم تا شاید نشانی از تو بیابم؛ اما .. اما حیف که در قفس هستم؛

قفسی که عشق تو مرا در آن زندانی کرد .. وقتی دلم می گیرد .. وقتی دلم

هوس با تو بودن می کند .. آن وقت است که قفس را می شکنم و به هر جا

می روم تا تو را بیابم اما نشانی از تو نمی یابم .. وقتی دلم می گیرد .. وقتی

می خواهم گرمی دستانت را حس کنم ...... آه ! نه دیگر زندانی عشق هستم

و نه دیگر در قفسی که نشانی از عشقم بود؛ وجود دارد .. نکند عاشق ماندن از

یادم رفته؟! دلم کجاست تا دلتنگ شوم ؟؟!