۲۸۶

هیچ کس ویرانیم را حس نکرد وسعت تنهائیم را حس نکرد

در میان خنده های تلخ من گریه پنهانیم را حس نکرد

در هجوم لحظه های بی کسی درد بی کس ماندنم را حس نکرد

آن که با آغاز من مانوس بود لحظه پایانیم را حس نکرد 

۲۸۵

زندگی به من آموخت چگونه دوست داشته باشم ولی به من نیاموخت         

چگونه فراموش کنم . .

۲۸۴

وقتی معلم گفت عشق چند بخش است؟ یکبار دستم را از بالا به پایین آوردم

و گفتم یک بخش؛ ولی وقتی تو رو شناختم فهمیدم عشق سه بخش است :

                ۱) عطش تو را دیدن

                ۲) شوق با تو بودن

                ۳) اندوه بی تو بودن

۲۸۳

تو از غربت اومدیو من از فاصله تنهایی؛ چه صادقانه باور کردی و با نگاهت

چشیدی طعم حیرت را؛ چه صادقانه قسم خوردی که می مانی اما . . .

۲۸۲

از مرام دنیا 

            آموختم : هیچ کس معصوم نیست

            آموختم : به چشمان هیچ کس اعتمادی نیست

۲۸۱

همیشه همینطور است....

یکی می ماند

تا روزها و گریه را حساب کند

یکی می رود

تا در قلبت بماند تا ابد....

اشک هایت را پشت پایش بریزی

رسم رویاها همین است.....

که تنها بمانی با اندوه خویش

روزها و گریه ها را

به آسمان خالی ات سنجاق کنی

باید باور کنی که بر نمی گردد....

که بگویی چقدر شب ها سر بی شام گذاشته ای

تا بتوانی هر صبح

با یک شاخه گل ارزان

            منتظرش بمانی......

۲۸۰

اگر عشق عشق باشد زمان حرف احمقانه ایست ...

۲۷۹

چیزی که انسان را به زانو در می آورد عشق نیست

   تضمین آن است